Chi en Running

Fris windje, daar bij die brugoprit. Hadden we maar geweten dat de eerste les ChiRunning meer Chi dan Running zou zijn. Weinig actie, zeg maar. Maar goed, als je docent komt aanlopen op een paar zooltjes, met touwtjes vastgebonden aan z’n blote voeten (het is 27 februari, hartstikke winter!), dan begin je niet meteen te klagen over kou. En dan had ík nog vier laagjes aan…

Houding, daar draait het om bij ChiRunning. En gebruikmaken van krachten die er al zijn. De zwaartekracht, bijvoorbeeld. Vooral geen energie verspillen. Dus niet onnodig kilometers omhoog afleggen, terwijl je naar voren moet. Je hoeft ellebogen alleen actief naar achteren te bewegen, want naar voren gaan ze vanzelf wel. Klinkt plausibel, logisch. Maar zo voelt het nog niet als we de basishouding doornemen. Die heet ‘het nieuwe staan’ volgens de docent. ‘Aapachtig’ is de toepasselijkste omschrijving van deze positie: beetje wijdbeens, knieën van het slot, schouders los, je handen bungelend voor je dijbenen en je kruin naar de hemel gericht, wat helaas menige onderkin oplevert. Daar staan we; tien apies op een rij, als bezienswaardigheid bij de brugoprit in Breukelen.

Vergeet ik nog iets heel belangrijks: de onderste buikspier. Die is ALTIJD aangespannen. Kuch maar eens en voel hem met je vingers onder je navel samentrekken. Díe is het! Als je dan vervolgens niet voorover kunt buigen, weet je dat je goed zit. Het zijn de ingrediënten om klachtenvrij te kunnen hardlopen. En daar doe ik het voor.

Nu staan we nog. We kunnen rustig nadenken of alle losse onderdelen in de juiste positie zijn gebracht, daarbij schouder, heup en enkel in één lijn. Dit moet straks ook rennend; een heel ander verhaal. Straks. Want zo koud hebben we het nog niet. 😉 Eerst even checken of we stevig staan. Een duw op de schouders mag geen knak in de onderrug veroorzaken. Die belasting komt anders bij elke stap terug. Gaan we dan nu rennen? Ja. Maar niet zoals de meesten gewend zijn. Niet zoals we allemaal hebben leren lopen: van hak naar teen. Niks hak in de grond! Dat is een beweging tegen de looprichting in. Een negatieve kracht. Fout dus. Dikke hakken onder je schoenen, die de ‘negatieve kracht’ zo lekker dempen, zijn zelfs uit den boze. Jammer, want die hebben we nou juist allemaal. Het wordt sloffen! En dat gaat vanzelf. Je laat je voorovervallen en kúnt dan niet anders dan je voet vooruitzetten.  Go with the flow, eigenlijk. En daar gaan we. Heeft nou echt iedereen die basishouding al onder de knie? Ik nog niet. Maar ik doe m’n best, om na 100 meter te constateren dat dit ook gewoon een conditieding is. Hijg, hijg, puf, puf… Toch wel fijn dat het veel Chi was deze keer.  🙂